Patrząc w ten sposób, okazuje się, że jestem kulinarnym sierotą… (śmiech). W rodzinie nikt nie był kucharzem. Ale mama, będąc ze mną w ciąży, uczyła się gotowania, bo w moich rodzinnych stronach to akurat powinność żony. Mam trzech młodszych braci, szybko zacząłem mamie pomagać. I spodobało mi się, że własnoręcznie mogę przygotować coś, co potem zjadam. Później zaczęły się programy w telewizji, nie miałem jeszcze wtedy komputera i Internetu, w których podglądałem, co robią Paweł Okrasa i Robert Makłowicz. I próbowałem sam to  powtórzyć.

Bardzo dobrze. Wiadomo, że  najważniejsze w kuchni to zespół, a teraz jest nas czterech zgranych kucharzy. Grupa mocno nastawiona na kreatywne gotowanie. Nie przychodzimy do pracy po to, żeby odbębnić swoje 12 godzin i iść do domu. Cały czas w tym siedzimy. Bottiglieria 1881 to mała restauracja, więc możemy sobie precyzyjnie dobierać ludzi. W skali branży mamy bardzo małą rotację.

Oczywiście. Chociaż spotkania w gronie moich przyjaciół – kucharzy wyglądają tak, że o czym byśmy nie dyskutowali, to rozmowa zawsze schodzi na gotowanie.

W moim środowisku swobodnie wymieniamy się doświadczeniami. Posługujemy się tymi samymi technikami, ale każdy ma swoje patenty. To kwestia prób i błędów. Najlepsze rzeczy wychodzą często przez przypadek.

Robiłem kiedyś sernik. Efekt mnie nie zadowolił, więc zblendowałem go na mus, a potem przetarłem przez sito. I okazało się, że wyszedł świetny deser. Idealna tekstura i doskonały smak.

Bardzo rzadko uczestniczę w takich projektach. To bodajże mój trzeci w ciągu ostatnich 5 lat. Tasty Stories znałem z Internetu i ze słyszenia, to dość medialna impreza. Nie podejmuję decyzji spontanicznie, przeważyła ciekawość i chęć współpracy z Januszem Myjakiem oraz Marcinem Sołtysem. Przemyślałem sprawę – no i jestem!

Z profesjonalnej perspektywy – wspomnianej wymiany doświadczeń. Nasza branża wymaga od nas bycia w grze. Starania się, żeby zaspokajać rosnące wymagania gości. Rozwijać się. Tak jak Jiro Ono, najsłynniejszy mistrz sushi na świecie. Gotuje ryż do sushi od ponad 50 lat. Ale stara  , żeby ten ryż każdego dnia był lepszy niż poprzedniego.

Kiedy byłem młodszy, to za wszelką cenę chciałem się popisać, zaimponować. Cóż, z młodymi kucharzami, jest trochę jak z chłopakami na podwórku. Każdy chce udowodnić, że jest najlepszy. Tylko że ci, którzy są przekonani o własnej świetności, nie rozwijają się. A ja właśnie staram się, żeby każdego dnia było lepiej. I nieskromnie powiem, że chyba mi się udaje...

Bardzo chciałbym jeszcze lepiej opanować sztukę pieczenia pieczywa. Konsultuję się w tej kwestii z najlepszymi piekarzami, ale teoria to nie wszystko. To typowo rzemieślniczy proces, dopóki sam nie upiekę setek bochenków, to się nie nauczę.

Hmmm… Spodziewałem  się, że będzie jak w bajce „Ratatouille”… (śmiech). Byłem młody i troszkę naiwny… Wiadomo, że francuska sztuka kulinarna to punkt odniesienia, nawet dziś, kiedy wypiera ją kuchnia i ideologia skandynawska. Francuzi to świetni kucharze z bardzo wysokim mniemaniem o sobie. Ja terminowałem w dwóch restauracjach i nie spodobał mi się ich system pracy – tj. pracujesz na jednym stanowisku i robisz tylko to, dzień po dniu. Nie pozwalają ci spróbować czegoś innego. A ja nie lubię przymusu. Przed tym pobytem, byłem zafascynowany Francją. Chciałem tam żyć – mieszkać i pracować, bo jak już coś robię, to na sto procent. A teraz? Kraj w dalszym ciągu mi się podoba, wrócę tam chętnie jako turysta, ale na pewno nie do pracy.

Nie wyznaczyłem go sobie jeszcze. Dla mnie gwiazdka Michelin, czy czapki Gault&Millau nie są celem samym w sobie. Własna restauracja – też na razie nie. Mam 30 lat. A otwarcie własnej restauracji, to zarzucenie solidnej kotwicy. Nie boję się odpowiedzialności, ale uważam, że nie jestem jeszcze wystarczająco ukształtowanym kucharzem. W tym momencie wolę być freelancerem.

Do bigosu. Bo każdego dnia lepszy… (śmiech).

Z żoną znam się już pół życia, więc zdążyła się przyzwyczaić! Dzieci, owszem, tęsknią… Ale cóż, kierowcy TIR-ów też nie mają łatwo. Ale mam dom, tam wracam po pracy. Taki książkowy styl życia.

Jestem.