Oj, dużo! Mam męża u boku, trzy zdrowe i szczęśliwe córki.

Tak, moja mama gotowała. U nas zawsze było coś dobrego do zjedzenia. A ja od małego pchałam się do garów… (śmiech).

Mieliśmy gospodarstwo, więc jedliśmy to, co wyhodowaliśmy. Najlepsze były pieczone kurczaki.

Zupa. Miałam 7, czy 8 lat. Poszłam do ogródka i nazbierałam wszystkiego, co tam rosło. Ale chyba zupa była dobra, bo wszyscy ją zjedli. Wtedy też upiekłam swoje pierwsze ciasto. Po cichu, według przepisu mamy, bo miało być niespodzianką. Tylko zapomniałam o proszku do pieczenia. Ale moim trzem braciom smakowało!

Nie pracuję, żeby osiągać sukcesy, ale uwielbiam przebywać z ludźmi. A ciężka praca w kuchni bardzo łączy.

Chyba nie… Musi dużo poświęcić, między innymi sporo z rodzinnego życia.

Cóż, mężczyzna ma w domu kobietę, która mu ugotuje i sprząta, żeby to on mógł oddać się karierze.

Tak, jestem zadowolona, że stwarzam warunki, w których moim pracownikom jest dobrze. Choć chyba powinnam być bardziej surowa… (śmiech). Muszę codziennie okazywać dużą pewność siebie, zdecydowanie, mimo, że jestem kobietą. Ale wspaniałym rezultatem moich wysiłków jest to, że jesteśmy bardzo zgrani. Tak, zespół naprawdę mam w porządku.

Bo kobieta ma tysiąc różnych myśli na godzinę, a decyzje trzeba podejmować nieustannie. Ja często waham się, czy iść za głosem serca, czy za rozumem. Nakrzyczę na kogoś, zbesztam, a potem przeżywam to do końca dnia. Przynajmniej raz w tygodniu pytam samą siebie, czy dobrze zrobiłam, zostając szefem kuchni?

Dzwonię do niego, a Robert mówi – „Przestań, nie przejmuj się. Jutro ci przejdzie, będzie lepiej”. Mąż we mnie mocno wierzy.

Pewnie! Ten czas musi się znaleźć. Gdy wracam z pracy, Robert zawsze na mnie czeka. Czeka żeby zapytać, jak minął dzień… (śmiech). W dzisiejszych czasach, kiedy niejedno małżeństwo nie umie przetrwać ciężkich chwil, my mamy się czym pochwalić.

Myślę, że jestem dobrą mamą. Wszystko za nie robię! (śmiech) Mimo to sądzę, że dziewczyny będą umiały poradzić sobie w życiu… Codziennie uczę je, w jaki sposób kobieta powinna odnaleźć się w domu i w rodzinie, ale i w pracy. Bo równowaga musi być zachowana.

To kwestia priorytetów w danym momencie. Nie ukrywam, że teraz moim celem jest praca. Jednak nie byłabym w tym miejscu mojej kariery zawodowej, gdyby nie ogromna pomoc i wsparcie mojego męża i rodziców. Bardzo im za to dziękuję.