Nie… (śmiech). Nie uważam się za odważną osobę.

Tak, bo chodziło o realizację moich pasji i marzeń. Ja pochodzę z Warszawy, Sebastian, mój mąż z Kielc. Skończyłam prawo, później pracowałam w księgowości. Jednak szybko przekonałam się, że to nie dla mnie i poszłam na studia ogrodnicze. Po dyplomie wiedziałam, że chcę przenieść się na wieś. Więc pojeździliśmy trochę po Polsce, ale właśnie tutaj, koło Grunwaldu, spodobało nam się najbardziej. I w 2011 roku kupiliśmy to gospodarstwo.

Miasto nie miało mi już nic do zaoferowania. Na wsi realizuję się zawodowo, a to dla mnie bardzo ważne. Oczywiście, ciężko pracuję, ale gdy robi się coś z pasji, to się nie liczy przepracowanych godzin. Nie tęsknię za miastem. Jeździmy czasem do kina w Olsztynie albo do restauracji. Ale bardziej mnie cieszą wizyty u zaprzyjaźnionych sąsiadów też rolników i wspólne grillowanie.

Tak, daleko mam teraz do mamy. Jak jedziemy do niej na święta, to siadam z nią w kuchni i długo rozmawiamy. Ale potem ona tam zostaje i to jest dla mnie najtrudniejsze. Mama bardzo wiele mnie nauczyła – między innymi samodzielności i podejmowania decyzji.

Stałam się bardziej cierpliwa i wytrwała. Nauczyłam się również przebywać z ludźmi, bo przedtem w pracy – tylko papierki i papierki. Może to dziwnie zabrzmi, ale na wsi mam większy i lepszy kontakt z ludźmi, niż w mieście. Mamy o wiele więcej przyjaciół. Wszyscy się znamy, rozmawiamy ze sobą, nie jesteśmy anonimowi. I jeszcze jeden plus – lepiej poznałam Sebastiana… (śmiech).

Zwykle wstaję z dobrą energią. Myślę o tym, co jest do zrobienia danego dnia. Choć przyznaję, że zimą jest ciężko. Nie ma sprzedaży, nie przyjeżdżają klienci. Trudno psychicznie i fizycznie, bo również pogoda wtedy nas nie rozpieszcza.

Bardzo często. Gdy wiatr zerwie folię z tuneli, albo przy zwierzętach, jak się trafi trudny, nocny poród, a weterynarz nie chce przyjechać...

Przez pierwsze dwa lata byli mocno podejrzliwi. Przekonało ich jednak to, że nie boimy się pracy, że jak są sianokosy, to ja i mąż również idziemy na łąkę, i że wyremontowaliśmy dom, że rozwijamy się, że co roku przybywa nowe warzywo do uprawy. Mamy teraz fantastyczne relacje z sąsiadami.

Na wsi wciąż panuje przekonanie, że to żona pomaga mężowi. Kobieta tutaj musi sobie na szacunek zasłużyć. Mam wrażenie, że mi się udało. Przyznaję jednak, że czasem przyjeżdża nowy klient i na mój widok, od razu mówi – proszę zawołać męża. To boli i jest bardzo niesprawiedliwe. Na szczęście jest obok mnie Sebastian. On potrafi podtrzymać mnie na duchu w krytycznych momentach.