Gospodarstwo już wówczas funkcjonowało, zajmowaliśmy się krowami. Ale, gdy pojawiła się koza, a jest to płodne zwierzę, w ciągu kilku lat zrobiło się stadko liczące około 20 sztuk. Ojciec wówczas zdecydował, że będziemy mleko oddawali do mleczarni. Tak funkcjonowaliśmy jakieś 10 lat, po czym mleczarnie przestały skupować mleko kozie. A wtedy kóz mieliśmy już ponad 200! Trzeba było zacząć coś z tego mleka robić. No więc ulepiliśmy pierwsze sery…

Na początku pomagał nam sąsiad, góral. Hodował owce, wyrabiał oscypki, a proces lepienia sera koziego jest przecież w sumie podobny. Nam te sery smakowały. Trzeba było tylko popracować nad ich trwałością. Zaangażowaliśmy się, sądząc jednak przez cały czas, że to tymczasowy kierunek, że mleczarnie przywrócą skup koziego mleka. Pierwsze lata były bardzo trudne. Ludzie krzywili się, trochę śmiali. Na wpół sprawnym polonezem woziliśmy te sery w lodówkach turystycznych na różne jarmarki i sprzedawaliśmy z małego, drewnianego stolika…

Na jednym z jarmarków na Śląsku poznaliśmy właściciela hurtowni ekologicznej, który zaproponował nam współpracę. Potem przyszła pora na Kraków, później Warszawę… Wtedy też dołączył do nas mój brat, wyssany przez korporację (śmiech). Wydawało mu się, że to będzie sielanka, spokojne życie na leżaczku, że wszystko samo się będzie działo. Od tamtej pory firma się rozbudowała, asortyment rozszerzył, a brat zajmuje się dziś naszym marketingiem.

Nie zawsze jest wesoło, są okresy przygnębienia. Ale ojciec wychował nas w poczuciu, że warto robić coś dla ludzi. Żeby to miało głębszą ideę, niż tylko zarabianie pieniędzy. Produkujemy to, co sami lubimy jeść. Kontakt z klientami, ich zadowolenie przekonuje nas, że warto się starać i rozwijać, żeby ten produkt był – ojciec kazałby mi chwalić się – najlepszy…

Podgrzewany na patelni grillowej, robi się taki pysznie gumowaty… Albo panierowany i do tego, a jestem tradycjonalistą, ziemniaki. Natomiast córka lubi rozgrzać ser i roztopionym polać makaron.

Musztarda. Dla mnie – dziwne. Nasza koleżanka spod Warszawy robi takie różne sosy oraz marmoladki i na jakiś jarmark zrobiła właśnie specjalną musztardę do sera. Smakowało, choć muszę przyznać, że ja nie przepadam za łączeniem smaków. Natura wymyśliła inaczej. Żona ma kłopot ze mną, bo ja nie jadam sałatek tylko wszystko osobno – sałata, pomidory…

Trzy lata temu w Sandomierzu spotkałem jednego z największych producentów serów z Włoch. Powiedział, że nigdy nie uda mi się zrobić jogurtu z mleka niepasteryzowanego. A my tylko takiego używamy. Podszedłem do tego ambitnie i, nie chcę zapeszać, może już wkrótce będziemy produkować jogurt, może się nam uda…

Bardzo. Ja szczególnie lubię te czarne, może z sentymentu, bo taka była nasza Figa. Kozy są bardzo ciekawskie. Ta cecha mi się w nich podoba. Tu za nami, stoi taki mały blok mieszkalny. Dawniej drzwi do mieszkań nie były zamykane na klucz, a zwierząt było o wiele mniej i swobodnie chodziły po terenie. Zdarzało się, że kozy z drugiego piętra przez balkon wyglądały. Po prostu sobie weszły popatrzeć… (śmiech). Kozy, a szczególnie kozły są też pamiętliwe. Jeżeli zdarzy się pasterzowi uderzyć kozła, to od razu widać, że zwierzak tylko szuka tego wrażliwego miejsca u człowieka z tyłu… i zawsze znajdzie, i na pewno odda. Cóż, kynolodzy mnie pewnie zabiją, ale ja uważam, że kozy są mądrzejsze od psów.